Ψηφίστε τις επόμενες ταινίες της κινηματογραφικής..

*ΣΗΜΕΙΩΣΗ* - Επειδή σε συζητήσεις, είδα ότι δεν έγινε σαφες, διευκρινίζω ότι η ψηφοφορία για τον κάθε χρήστη γίνεται μία μόνο φορά. Δεν μπορεί να ξαναψηφίζει κάθε βδομάδα ο καθένας γιατί δεν θέλουμε να μηδενίσουμε τις ψήφους που έχουν πάρει όλες οι ταινίες που δεν θα βγούν αρχικά.. Επίσης, μπορείτε όλοι να ψηφίσετε παραπάνω από μία ταινίες (δεν υπάρχει περιορισμός - τσεκάρετε όσα κουτιά θέλετε..), αφού ζητάμε την επιλογή 3 η 4 ταινιών..

Η κινηματογραφική ομάδα του εναλλακτικού, πολιτιστικού εργαστηρίου προχωράει σε ένα πρωτοποριακό βήμα, σας καλεί να επιλέξετε ανάμεσα σε επτά υποψήφιες ταινίες..

Η ψηφοφορία θα είναι ανοικτή έως ότου προβληθούν οι επόμενες τρείς (ίσως και τέσσερις) ταινίες της ομάδας (ημερολογιακά για 20 ή 27 περίπου μέρες). Κάθε Πέμπτη βράδυ (για να υπάρχει χρόνος για τις αφίσες) θα τελειώνει ο κάθε γύρος της ψηφοφορίας, όπου και η ταινία που προηγείται θα προκρίνεται για προβολή την ερχόμενη Δευτέρα. Όσον αφορά τις εναπομείναντες ταινίες, η ψηφοφορία θα συνεχίζεται κανονικά, χωρίς να μηδενίζονται οι ψήφοι τους, για τις Δευτέρες που ακολουθούν..


ΥΓ: Την Πέμπτη 20 Ιανουαρίου το βράδυ, θα ανακυρηχθεί η ταινία που θα προβληθεί την Δευτέρα 24 ..



Περιγραφές:

• Lock, Stock and two smoking Barrels (1998) του Guy Ritchie: Ο Έντι, ένας ταλαντούχος χαρτοπαίκτης, μπαίνει σε μια μεγάλη παρτίδα, παίζοντας όλα τα χρήματα που έχει μαζέψει μαζί με τους τρεις φίλους του, τον συγκάτοικό του, Μπέϊκον, τον Τομ και τον Σόουπ, το μοναδικό μέλος της παρέας που κερδίζει τίμια το ψωμί του ως σεφ. Το παιχνίδι όμως είναι στημένο, και έτσι φτάνει στο σημείο να χρωστάει μισό εκατομμύριο λίρες στον σκληρό Χάτσετ Χάρι. Ο Έντι έχει τώρα μόνο μια εβδομάδα στη διάθεσή του προκειμένου να βρεί τα χρήματα, αλλιώς θα αρχίσει να χάνει ένα-ένα τα δάχτυλά του, για κάθε μέρα που το χρέος του παραμένει απλήρωτο !
  Η αγγλική ταινία που τάραξε τα νερά στη Βρετανία το 1998 . Φρέσκια, αστεία, απολαυστική, μοντέρνα, προκλητική. Ο μόλις τριαντάχρονος -τότε- σκηνοθέτης της, χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις κινηματογράφου, φλερτάρει με όλα τα κινηματογραφικά κλασικά κολπάκια, slow motion, still image, υποκειμενικά "τρελά" πλάνα, τα χρησιμοποιεί όλα κατά κόρον, όπως κάθε πρωτάρης του είδους, και ευφραίνει τα μάτια και τα ώτα. Η χρήση της μουσικής, τόσο της πρωτότυπης όσο και γνωστών κομματιών της αγγλικής μουσικής σκηνής, είναι αδύνατον να μη δημιουργήσει μειδίαμα στους θεατές. Η υπόθεση είναι καταιγιστική και σεναριογράφος ο ίδιος ο Guy Ritchie, που αποκαλύπτει πτυχές από τη ζωή του λονδρέζικου υποκόσμου. Οι εξελίξεις είναι απολαυστικά ανατρεπτικές, πολυεπίπεδες και καθόλου αφελείς. Ισορροπεί ανάμεσα στη βία, που ποτέ δεν γίνεται ηδονοβλεπτική (όπως στον Τarantino για παράδειγμα, με τον οποίο τον συνέκριναν), και προτείνει την αγγλική, πάντα στο βάθος ειρωνική, αντιμετώπιση των πραγμάτων, χωρίς αμερικανικές ηθικολογίες, όπως στο Pulp Fiction, παραδείγματος χάριν, και διδακτικά φινάλε. Σίγουρα, μια ανάσα φρεσκάδας, όπως αρκετές άλλες ευρωπαϊκές ανεξάρτητες παραγωγές νέων σκηνοθετών που είδαμε τα τελευταία χρόνια.
  http://www.imdb.com/title/tt0120735/
  
• Metropolis(1927) του Fritz Lang: Η ιστορία εκτυλίσσεται στο τότε μακρινό 2000 μ.Χ. όταν ο γιος ενός πλούσιου καπιταλιστή και δημιουργού - διοικητή - "αφέντη" της Μητρόπολης, επαναστατεί εναντίον της άνετης ζωής του. Κάτω από τα πόδια τους, στην υπόγεια Μητρόπολη (μια μελλοντική επέκταση της Ν.Υόρκης), όπου οι εργάτες είναι σκλάβοι της βιομηχανίας, ένας τρελός επιστήμονας δημιουργεί ένα διαβολικό ρομπότ, αντίγραφο της λαϊκής ηρωίδας Μαρίας. Η πρώτη μεγάλη ταινία επιστημονικής φαντασίας στην ιστορία του κινηματογράφου και μία από τις πιο σημαντικές στιγμές της έβδομης τέχνης. Μια πολιτική αλληγορία γύρω από τους καταπιεσμένους εργάτες σε μια μηχανοποιημένη κοινωνία που επαναστατούν, η οποία άντεξε στο χρόνο χάρη στο αιώνιο μήνυμά της και χάρη στα εξαιρετικά σκηνικά και στην ευρηματική χρήση της κάμερας.
  "Είναι αυτές οι στιγμές που δημιουργίες όπως το Metropolis του Fritz Lang αποκτούν μια διάσταση μυθική, σχεδόν ιερή, ως μήτρες γέννησης ολάκερων κόσμων που έχουν χαράξει τη δική τους, ξεχωριστή πορεία στους λαβύρινθους της μνήμης και της ψυχής. Το Metropolis ωστόσο στέκεται πάνω από την υπόστασή του ως αφετηρία σημαντικών στιγμών της κινηματογραφικής μας ηδονής: Ένα επίτευγμα της τέχνης του φακού, που κατόρθωσε να χτίσει σε πενιχρές τεχνολογικές εποχές ένα οικοδόμημα φουτουριστικής αισθητικής πρωτοποριακό αλλά και χρονικά ανθεκτικό. Αναπαριστώντας μια μηχανοποιημένη και ατομικά απομονωμένη εποχή διαχωρισμένη στους προνομιούχους της επιφάνειας και τους σκλάβους ενός υπόγειου, απόκοσμου σύμπαντος, ο Lang βυθίζει την κάμερά του στις εφιαλτικές του παραισθήσεις. Σχεδόν προφητικά επιστήμη και τεχνολογία βαφτίζονται οι μεγαλύτερες απειλές του μελλοντικού κόσμου, στον οποίο κοινωνικός διαχωρισμός και μηχανιστική λογική πληρώνουν τον πυρήνα του.
  Στο Οργουελικό σύμπαν της ιστορίας, η νοηματική δομή ξαφνικά αποχωρίζεται τις υφές της λογικής, επενδύοντας σε γραμμικές ασυνέχειες που αποσπούν το ενδιαφέρον του θεατή από την αφηγηματική εξέλιξη. Έτσι η εικονική πραγματικότητα του πλασματικού σύμπαντος κατακτά το προσκήνιο του ενδιαφέροντος, μετατρέποντας ανά διαστήματα το Metropolis σε ένα οργασμικό σύμπαν τεχνικών κινηματογράφησης και φουτουριστικής αναπαράστασης. Ο Lang ωστόσο ανέκαθεν προέβαλλε το αριστούργημά του ως αντι-απολυταρχικό δημιούργημα, γεγονός που παρ’ όλ’ αυτά δεν πτόησε τους Ναζί να τον θέσουν επικεφαλή της κινηματογραφικής τους βιομηχανίας, αναγνωρίζοντας το προφανές: Την καλλιτεχνική μεγαλοφυΐα ενός σκηνοθέτη ευρισκόμενου πάνω από το επίπεδο του νεωτερισμού, στο ρόλο ενός σπουδαίου οραματιστή."
  http://www.imdb.com/title/tt0017136/
  
• Η φλόγα που τρεμοσβήνει (1963) του Louis Malle:
  Σενάριο: Louis Malle βασισμένο στο μυθιστόρημα του Pierre Drieu La Rochelle
  Φωτογραφία: Ghislain Cloquet
  Μουσική: Erik Satie
  Ηθοποιοί: Maurice Ronet, Lena Skerla, Yvonne Clech, Hubert Deschamps, Jean-Paul Moulinot, Jeanne Moreau
  Βραβεία: Ειδικό βραβείο φεστιβάλ Βενετίας 1963, βραβείο Ιταλών κριτικών καλύτερης ξένης ταινίας.
  Τοποθεσία: Γαλλία 1963
  Διάρκεια: 105'
  Σε ένα ιδιωτικό θεραπευτήριο κοντά στο Παρίσι, ο συγγραφέας Alain Leroy προσπαθεί να αποτοξινωθεί από το αλκοόλ. Παρά το γεγονός ότι το έχει σχεδόν καταφέρει, ο Alain αισθάνεται ισχυρές τάσεις κατάθλιψης και αποφασίζει να αυτοκτονήσει σε μερικές μέρες. Ξεκινάει λοιπόν, για ένα τελευταίο ταξίδι στο Παρίσι στο οποίο συναντιέται με παλιούς του φίλους, οι οποίοι τον ακούν και αναλύουν τις δυσκολίες του, χωρίς όμως να μπορούν να του εμπνεύσουν την αγάπη για τη ζωή. Έτσι, ξαναβρίσκει καταφύγιο στο αλκοόλ.
  Ο ήρωας του Λουί Μαλ (εμπνευσμένος από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Pierre Drieu La Rochelle) κοιτάζει τον κόσμο με ευαισθησία και παιδικότητα, καθώς το μόνο που επιθυμεί είναι να αγαπήσει και ν' αγαπηθεί. Η ασφυκτική ατμόσφαιρα της μεγάλης πόλης, η αποτυχία του στην ερωτική ζωή, η μάταιη προσπάθεια αποτοξίνωσης, οι χαμένες φιλίες του παρελθόντος, η ανικανότητα να προσαρμοσθεί στην κοινωνική πραγματικότητα, τον κάνουν να συνειδητοποιήσει την κενότητα της ύπαρξής του. Ο πόθος, η φλόγα για ζωή σιγά-σιγά σβήνουν και η αυτοκτονία φαίνεται σαν η μόνη δυνατή λύση.
  Άγχος, αγωνία, απελπισία, αυτοσαρκασμός, αδιέξοδο και όλες οι παρεμφερείς έννοιες στις οποίες τόσο μας συνήθισε ο μοντέρνος κινηματογράφος, ξανασμίγουν στη Φλόγα που τρεμοσβήνει, μ' έναν τρόπο όμως τέλεια προσωπικό, απόλυτα ειλικρινή, σχεδόν σπαραχτικό κι ανυπόφορο. Ο Λουί Μαλ οργανώνοντας την ταινία του γύρω από το πρόσωπο του Alain Leroy - τον υποδύεται με μια συντριπτική εσωτερική ένταση ο Μορίς Ρονέ - μόλις αποτοξινωθεί, γίνεται τέλεια ανίκανος ν' αντιμετωπίσει τον απογυμνωμένο κόσμο που μέχρι τότε τον έβλεπε μέσα από το μαγικό καλειδοσκόπιο των ατμών του αλκοόλ που έπαιζε ρόλο καταλύτη στις σχέσεις του με τους ανθρώπους. Η περιπέτειά του, λοιπόν, αρχίζει εκεί που τελειώνει σ' όλες τις παρεμφερείς ηθικοπλαστικές ταινίες, δηλαδή τη στιγμή του γιατρέματος. Εδώ ακριβώς αρχίζει και ο τραγικός πυρήνας της ιστορίας, που κάνει την ταινία μοναδική.
  Για τον Alain Leroy η ζωή είναι ένα γεγονός τετελεσμένο. Κάτι σαν κορεσμένη θεατρική εμπειρία, όπου η κάθε κατάσταση ή χειρονομία έχει ήδη υπάρξει πραγματικά ή νοητά. Ο ίδιος λέει πως δεν έχει «αγωνίες» (που θα σήμαινε επιμέρους προβλήματα ζωής, άρα αποδοχή της ζωής), αλλά «αγωνία» (που σημαίνει πρόβλημα ζωής, δηλαδή κινήτρου ζωής).
  Η φλόγα που τρεμοσβήνει είναι ένα λιτό, υπαρξιακό δράμα που ακολουθεί ευσπλαχνικά τον αυτοκαταστροφικό πρώην αλκοολικό ήρωά της. Οι εικόνες με απίστευτη καθαρότητα, διαύγεια και σαφήνεια, αντανακλούν τους τελευταίους αγωνιώδεις παλμούς του βίου του ενώ ο στεγνός ρομαντισμός της σύνθεσης «Gnossienne 3» του Ερίκ Σατί ακούγεται σαν καρδιογράφημα. Η ταινία στάζει αίμα, αλλά η φόρτιση είναι υπόγεια. Χωρίς περιττές υπογραμμίσεις, με ελλειπτικές, πλαστικές εικόνες και μοντάζ πιάνει την καταβαράθρωση του ήρωα που βαδίζει προς την αυτοκτονία. Πρόκειται για την καλύτερη και πιο ώριμη ταινία του Λουί Μαλ και ταυτόχρονα ένα από τα τελευταία δείγματα της γαλλικής νουβέλ-βαγκ, που στη συνέχεια προσανατολίζεται σε πιο συμβατικούς δρόμους έκφρασης, όπως εξάλλου και ο ίδιος ο Μαλ.
  «Αυτοκτονώ επειδή δε με αγαπήσατε, αυτοκτονώ επειδή δε σας αγάπησα. Επειδή οι δεσμοί που μας ένωναν ήταν πολύ χαλαροί, κι αυτοκτονώ για να τους σφίξω. Σας αφήνω με ένα ανεξίτηλο σημάδι.»
  (Κινηματογραφική ομάδα πανεπιστημίου Ιωαννίνων)
  http://www.imdb.com/title/tt0057058/
  
• Los Olvidados (1950) του Luis Buñuel: Η πρώτη μεγάλη ταινία του διάσημου σουρεαλιστή Ισπανού σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ. Θέμα της, τα «ξεχασμένα», εγκαταλελειμμένα παιδιά των δρόμων που αναγκάζονται να στραφούν στην κλοπή και το έγκλημα για να επιβιώσουν. Ο Μπουνιουέλ εστιάζει το ενδιαφέρον του στις σχέσεις ανάμεσα σε δύο από τα παιδιά αυτά, μεγαλωμένα στις φτωχοσυνοικίες της Πόλης του Μεξικού: τον σχετικά αθώο Πέδρο και τον μεγαλύτερό του, σκληρό και έμπειρο, με μια δόση κυνισμού, Χάιμπο, που έχοντας αποφυλακιστεί, αναλαμβάνει την αρχηγία της συμμορίας των παιδιών και κυνηγά τον Πέδρο προκαλώντας τελικά τον θάνατό του. Ο Μπουνιουέλ εκμεταλλεύεται τα στοιχεία τού εμπορικού μελοδράματος για να φτιάξει μια συγκλονιστική, σκληρή, χωρίς υποχωρήσεις σε συναισθηματισμούς, αριστουργηματική ταινία, όπου τα όνειρα, οι παραισθήσεις και η (συχνά καταπιεσμένη) σεξουαλικότητα παίζουν τον ίδιο σημαντικό ρόλο με την ανυποχώρητη κριτική ματιά του πάνω στην κοινωνία. Για τον Μπουνιουέλ η τραγωδία των παιδιών είναι ένα μέσο για να καταγγείλει μια κοινωνική κατάσταση που στηρίζεται στη φιλανθρωπία και στον οίκτο και που όχι μόνο δεν περιορίζει την εγκληματικότητα των ανηλίκων, αλλά την καλλιεργεί και την αναπτύσσει. Συνδυάζοντας έναν ωμό ρεαλισμό, που ξεπερνά την επιφάνεια την οποία συναντάμε συχνά στον ιταλικό νεορεαλισμό της ίδιας περιόδου, με μια ανατρεπτική, σουρεαλιστική, μαζί και ποιητική ματιά, ο σκηνοθέτης τής «Βιριδιάνα» και της «Τριστάνα» παρουσιάζει τα διάφορα πρόσωπα αντικειμενικά, με λεπτή συχνά ειρωνεία, βάζοντας το «νυστέρι» του κάτω από την επιφάνεια, αποκαλύπτοντάς μας μια άλλη, πιο αληθινή πλευρά του εαυτού μας αλλά και του κόσμου μας
  http://www.imdb.com/title/tt0042804/
  
• Pink Floyd the Wall (1982) του Alan Parker: Η κατάδυση ενός ροκ σταρ, του Πινκ (Μπομπ Γκέντολφ), στη μοναξιά και την παράνοια, σε μια μυθοπλαστική φαντασία που βασίζεται στο λιμπρέτο του επιτυχημένου διπλού άλμπουμ των Pink Floyd The Wall.
  Ο Πινκ μεγάλωσε με την υπερπροστατευτική του μητέρα αφού ο πατέρας του "έπεσε υπέρ πατρίδος" κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Πινκ, που είναι εθισμένος στα ναρκωτικά αποφασίζει να χτίσει ένα "τείχος" μεταξύ του ιδίου και του έξω κόσμου προκειμένου να προστατέψει τον εαυτό του από τον έξω κόσμο. Δυστυχώς όμως, όσους τοίχους και να υψώσει κανείς, ποτέ δεν θα είναι τελείως προστατευμένος...
  "Το άλμπουμ των Pink Floyd το 1979, The Wall, ήταν και θα είναι από τα αριστουργήματα της ροκ και της σύγχρονης μουσικής γενικά. Είναι ομοιογενές ως θέμα και αναζητεί τη βαθιά έννοια της ύπαρξης, μέσα σε μια κοινωνία τόσο ημιτελή όσο και η ανθρώπινη φύση. Το 1982 ο γνωστός Εγγλέζος σκηνοθέτης Alan Parker (Το Εξπρές του Μεσονυχτίου, Μπέρντι, Ο Δαιμονισμένος Άγγελος) συνεργάστηκε με τον frontman των Floyd, Roger Waters (που ανέλαβε το σενάριο) και δώσανε μια οπτική εκδοχή που είναι και η ίδια πολύ κοντά στο αριστούργημα.
  Το νόημα της ροκ όπερας των Floyd είναι ταυτόχρονα απλό μα και τόσο απορριπτέο από τον ανθρώπινο εγωισμό. Πράξεις που μας διαπερνούν από τα μικρά μας, κιόλας, χρόνια σαν τον πόλεμο, την αυστηρή μητρότητα, το σεξ, το μίσος, τις ιδεολογίες φωλιάζουν μέσα στο μυαλό μας, το ίδιο μας το είναι και χτίζουν ένα τείχος. Αυτό το ιδεατό τείχος μας απομακρύνει από τον ίδιο μας τον εαυτό και την ελευθερία που μας έδωσε ο δημιουργός. Ένα συνονθύλευμα προκαταλήψεων, φόβων, λανθασμένων αντιδράσεων και εντέλει ψυχασθένειας (ποιος δεν έχει, αληθινά, ανάγκη από ψυχολόγο στον κόσμο μας) που πολύ δύσκολα θα καταφέρουμε να γκρεμίσουμε, διακρίνοντας, απόλυτα καθαρά, τον κόσμο γύρω μας. Ένα τείχος που μόνο εμείς μπορούμε να γκρεμίσουμε περνώντας όμως μέσα από την απόλυτη παραδοχή αυτού που μας συμβαίνει. Και ποιος παραδέχεται το πρόβλημα του, όταν κατοικούμε σε ένα κόσμο που λατρεύει την απολυτότητα."
  http://www.imdb.com/title/tt0084503/
  
• H μέρα της μαρμότας (1993) του Harold Ramis: Ο Φιλ Κόνορς είναι παρουσιαστής του δελτίου καιρού σε τοπικό τηλεοπτικό δίκτυο. Είναι ένας άνθρωπος αντιπαθής λόγω του ιδιότροπου χαρακτήρα του, του εγωισμού και της ειρωνικής διάθεσης του. Κατά τη διάρκεια όμως ενός ρεπορτάζ σε μια παρακείμενη πόλη – όπου πήγε να καλύψει δημοσιογραφικά την τοπική γιορτή της Ημέρας της Μαρμότας- θα συμβεί ένα παράξενο περιστατικό που θα του αλλάξει τη ζωή..
  " Το concept είναι ευρηματικότατο και ο τρόπος που δομείται όλη η ταινία γύρω από αυτό είναι τουλάχιστον αριστοτεχνικός. Οι κωμικές σκηνές είναι άφθονες και ξεκαρδιστικές, σχεδόν κλασικές . Η δε ερμηνεία του Μάρρεϋ είναι (ως συνήθως για αυτόν τον ηθοποιό) φανταστική, αν και είναι γεγονός ότι ο ρόλος αυτός είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του.
  Ο Μπιλ Μάρρεϋ στην ταινία περνάει από όλα τα στάδια: γκρίνια,απόρριψη, μοιρολατρία, οργή, αυτοκαταστροφικότητα. Και τελικά συνειδητοποιεί ότι όσο κι αν χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο, τίποτα δεν πρόκειται ν'αλλάξει. αν δεν αποδεχτεί αρχικά την κατάσταση στην οποία βρίσκεται και κινούμενος αναγκαστικά στο περιοριστικό κι ασφυκτικό της πλαίσιο βρει τους τρόπους εκείνους για να ξεφύγει και ακόμη κι αν δεν τα καταφέρει να ξεφύγει, να βελτιωθεί ο ίδιος..
  Σε δεύτερο επίπεδο όμως θα έλεγα ότι η ταινία αυτή είναι βαθύτατα αλληγορική. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων δεν βιώνει καθημερινά μια «μέρα της μαρμότας»;"
  http://www.imdb.com/title/tt0107048/
  
• Ο Καυγατζής (1982) του Rainer Werner Fassbinder:
  Querelle. Γερμανία-Γαλλία, 1982. Σενάριο: Φασμπίντερ από το μυθ. «Querelle de Brest» του Ζαν Ζενέ. Ηθοποιοί: Μπραντ Ντέιβις, Φράνκο Νέρο, Ζαν Μορό, Λοράν Μαλέ. 115' λεπτά.
  *****Επανέκδοση μιας από τις πιο ώριμες ταινίες του Φασμπίντερ, με βάση ένα μυθιστόρημα του Ζενέ, γύρω από έναν ναύτη που ανακαλύπτει την ομοφυλοφιλία του.
  Η τελευταία ταινία που γύρισε ο Φασμπίντερ πριν από το θάνατό του το 1982, από υπερβολική δόση ναρκωτικών, είναι παρμένη από ένα μυθιστόρημα του Ζαν Ζενέ, με πρωταγωνιστή έναν ναύτη, τον Κερέλ, που ανακαλύπτει την ομοφυλοφιλική του σεξουαλικότητα, όταν φτάνει στο λιμάνι της Βρέστης. Μέσα από διάφορα επεισόδια παρακολουθούμε τον Κερέλ (Μπραντ Ντέιβις) να φτάνει στο τοπικό πορνείο που διευθύνει η Λιζιάν (Ζαν Μορό), να δολοφονεί έναν άλλο ναύτη, να χάνει ηθελημένα στα ζάρια για να παραδοθεί στις ομοφυλοφιλικές προτιμήσεις του συζύγου της Λιζιάν, Νόνο, ώσπου ερωτεύεται έναν εργάτη, κι αφού τον βοηθήσει να δραπετεύσει, όταν ο τελευταίος σκοτώνει έναν σύντροφό του, τελικά τον παραδίνει στην αστυνομία.
  Σ' ένα μοναδικό, αφαιρετικό ντεκόρ, μ' ένα στιλιζάρισμα στη σκηνοθεσία και, χρησιμοποιώντας για πρώτη φορά σουρεαλιστικά στοιχεία, ο Φασμπίντερ φτιάχνει ένα από τα πιο τολμηρά και ώριμα έργα του. Με χρώματα σέπια, με θεατρικά συχνά σκηνικά, με στιλιζαρισμένες ερωτικές σκηνές (όπως εκείνη του Κερέλ με τον Νόνο), ο σκηνοθέτης καταφέρνει να δημιουργήσει την κλειστοφοβική, αισθησιακή ατμόσφαιρα του βιβλίου, συνδυάζοντας τον κόσμο του Ζενέ, έναν κόσμο που «αγιάζει» το έγκλημα («σκοτώνουμε αυτό που αγαπάμε» είναι η θέση του Ζενέ, που παρουσιάζει τον Κερέλ σαν είδος αγγέλου της Αποκάλυψης) με τον κόσμο του Φασμπίντερ, με το σκηνοθέτη να επικεντρώνεται στο θέμα εξουσιαστή-εξουσιαζόμενου που συναντάμε συχνά στις ταινίες του. Υπάρχουν στην ταινία κάποιες αδυναμίες όπως οι επιμέρους ιστορίες που συχνά δημιουργούν χάσμα στο ρυθμό καθώς και κάποιες επίπεδες ερμηνείες (ιδιαίτερα του Μπραντ Ντρέιβις), συνολικά όμως έχουμε να κάνουμε με το εντελώς προσωπικό έργο ενός ώριμου σκηνοθέτη κι η επανέκδοσή του είναι ευπρόσδεκτη. Ελπίζουμε σε μελλοντικές επανεκδόσεις να έχουμε κι εκείνες ορισμένων αριστουργηματικών ταινιών του, όπως «Ο φόβος τρώει τα σωθικά» και «Ο γάμος της Μαρίας Μπράουν».
  ΚΡΙΤΙΚΗ: ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ
  http://www.imdb.com/title/tt0084565/
  

Sto mualo mou eiste? H8ela polu na proteinw to the wall, to 8ewrousa panan8rwpinh anagkh. Epishs, me ton kinduno na bgw ektos 8ematos, h8ela na proteinw ki ena wraiotato giallo, to "Profondo Rosso". Ypo8esh: fonoi, musthrio, limnoules aimatos, erwtoxtyhmata kai stoixeiwmena spitia. Kai ena YPEROXO soundtrack!

Πληροφοριακά εντελώς και χωρίς να θέλω να επηρεάσω το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας:
Η λέξη "robot" - που μετέπειτα δανείστηκαν όλες οι γλώσσες - εμφανίζεται πρώτη φορά σαν όρος από τον Τσέχο συγγραφέα Karel Čapek στο θεατρικό του έργο R.U.R. (Rossum's Universal Robots), ενώ η πρώτη ταινία που εμφανίζεται είναι το Metropolis του Fritz Lang..





PS: Justelene η προτασή σου θα συζητηθεί διεξοδικά στην επόμενη συνάντηση της ομάδας..

9@noS έγραψε:

PS: Justelene η προτασή σου θα συζητηθεί διεξοδικά στην επόμενη συνάντηση της ομάδας..

Xilia euxaristw... 8a me perimenete, e?? Filia apo to makrino mellon sthn kinhmatografikh!

Μήνυμα προς Νίκο(ξέρει αυτός ποιός Νίκος!): αγαπητέ μου φίλε,το κοινό μίλησε και απαίτησε, αν κρίνουμε από τη διαφορά στις ψήφους,ινα προβληθούν οι καπνισμένες κάννες αυτή τη βδομάδα....το ξέρω,βγάζεις καπνούς από τα αυτιά σου που δεν προλαβαίνεις να κάνεις τίποτα γι'αυό!Ελπίζω να δείξεις ανωτερότητα,να κάνεις την καρδιά σου πέτρα,να έρθεις στην προβολή αλλά να φέρεις και κόσμο

Προς «μελανιασμένο χείλος»: αγαπητή κόρη του εργαστηρίου, πράγματι για άλλη μια φορά η σοφή πλειοψηφία μίλησε και δεν μπορούμε παρά να υπακούσουμε στο κορακίσιο της κάλεσμα. Ας δούμε τις κάννες που καπνίζουν , λοιπόν, ας προσφέρουμε στο κοινό μια δυσεύρετη ταινία. Μην ξεκινήσω γιατί με λέτε κακό και άντε μετά να εκμεταλλευτώ ερωτικά το εργαστήρι, ύστερα από τέτοιον στιγματισμό.
Μια μικρή παρατήρηση σχετικά με το πρωτοποριακό βήμα της λέσχης: πως κύριοι εσείς της λέσχης βάζετε προς ψήφιση ταινίες καταργώντας στην ουσία την πλέον σημαντική διαδικασία, αυτή της συζήτησης που γίνεται στη συνέλευση. Α; πως; Με ποια κριτήρια θα ψηφίσει κάποιος που μπαίνει στο forum; Α; ποιά; Όχι ,πάντως, έχοντας μια σφαιρική εικόνα για της ταινίες που τίθενται προς συζήτηση στη λέσχη. Άρα θα ψηφίζει απλά με τις προτιμήσεις του, χωρίς αυτές να μπορούν να αμφισβητηθούν από κάποιο μέλος της ομάδας. Και μην ακούσω πως θα κάτσουν να διαβάσουν τα σεντόνια που αναρτούνται(ούτε γω τα διαβάζω, ειδικά αν έχεις αναρτήσει 7 εισηγήσεις). Οπότε κουβέντες του τύπου, «πρωτοποριακά βήματα», κι όλα αυτά, αφήστε τα κατά μέρους…

Ας βγουν οι υπερασπιστές αυτού του «βήματος» να τα πούμε κανένα βηματάκι…

Απόστολος Γκλέτσος

@saliaris


Εισαι off topic... Αλλά για να απαντήσω, η κινηματογραφική ομάδα στην τελευταία συνάντηση της παρά την μη-απαρτία πήρε σχεδόν ομόφωνα την απόφαση για ψηφοφορία... Το εγχείρημα θα κριθεί εκ του αποτελέσματος, και εδώ είμαστε να το συζητήσουμε... Προς το παρόν και για τις επόμενες δευτέρες ο κύβος ερρίφθη...

Και τυπικά λοιπόν, αφού είναι σχεδόν 11, τη δευτέρα 24-01 θα προβληθεί η ταινία "δύο καπνισμένες κάννες" (lock,stock and two smoking barrels).. Αφίσες και λεπτομέρειες αναμένονται..



PS: Η ψηφοφορία για όλες τις υπόλοιπες ταινίες συνεχίζεται κανονικά... Πέμπτη 27/01 λίγο πριν τις 12 θα ανακυρηχθεί η επόμενη..

Η ώρα είναι 12 και 25, και υπάρχει ακόμη ισοψηφία ανάμεσα στο Metropolis και στη Μέρα της μαρμότας, αρά η ψηφοφορία κλείνει προς το παρόν, και -όπως θα γίνεται και στο μέλλον σε περίπτωση ισοψηφίας- τα μέλη της κινηματογραφικής θα ψηφίσουν μεταξύ τους ανάμεσα στις δύο ταινίες..

Επειδή οι διαδικασίες της επαναληπτικής ψηφοφορίας μπορεί να καθυστερήσουν, η απόφαση μπορεί να ανακοινωθεί και αύριο ...

Με ψήφους 4 προς 2 το Metropolis πρόκειται να προβληθεί αυτή τη δευτέρα.. η ψηφοφορία συνεχίζεται με τις υπολοιπες 5 για την δευτέρα 7 Φεβρουαρίου

Προς υπεράσπιση του "Μετρόπολις" και του αξιότιμου μέλους της ομάδας που το πρότεινε (καθώς και των αξιοτιμότερων που το ψήφισαν) θα ήθελα να δηλώσω ότι η ταινία ήταν υποδειγματική από όλες τις απόψεις και ήταν η πρώτη φορά που στην προβολή παρευρέθησαν και άτομα από άλλες χώρες! Κλαπ γιορ χαντς νάου

Α και να προτείνω στον μοντερέιτορ, αντμινιστρέιτορ, τερμινέιτορ και δεν-ξέρω-και-γω-τι-άλλο 9@νο να κάνει πρίβιου στα ποστ του ή τουλάχιστον να διαβάζει τα κείμενα που κάνει κόπι πέιστ για να μην έχουμε άλλα ξεκαρφωματα του στιλ "Κινηματογραφική Ομαδα Πανεπιστημίου Ιωαννίνων" κάτω από την περίληψη της ταινίας του Λουί Μαλ στο μέλλον....

Kαταρχήν, οι περιγραφές προφανώς από κάπου αντλούνται (δε κάθομαι να τις γράψω μόνος μου!) και το ζητούμενο είναι να βρεις μια καλή περιγραφή, χωρίς να νοιάζεσαι ποιος την έγραψε.. OK?

Και δεν πρόκειται περί "ξεκαρφωμάτων", αγαπητή ισπανόφωνη σινεφίλ, καθώς το αξιότιμο μέλος της ομάδας με το ιδιότυπο χιούμορ (ναι καταλάβατε όλοι ποιος) ζήτησε να αναγραφεί η πηγή του για να φανεί ποιος συνέταξε το κείμενο..

Και για να πάμε στα σημαντικά: επειδή τα 'σχολιάκια' περι του nickname μου και περι terminator κτλ, δεν μου πολυάρεσαν, εκμεταλλεύομαι την εξουσία που έχω σε αυτήν την ταπεινή ηλεκτρονική κοινότητα και παίρνεις 'κίτρινη κάρτα'.. Next time, ξέρεις...

Διατρέχοντας τον κίνδυνο να φάω μπαν για ποιος-ξέρει-πόσο, κι επειδή μάλλον δεν μπορώ να σχολιάσω πια ελεύθερα... η εικόνα του προφίλ μου ως απάντηση..........

(με τον saliaris κοροιδευόμαστε ούτως ή άλλως. Με σένα πώς αλλιώς; Δείξτε κατανόηση)

Και πάλι ισοψηφία ανάμεσα στο the wall και στη μέρα της μαρμότας. Τα μέλη της ομάδας ψήφισαν μεταξύ τους και με τέσσερις ψήφους η μέρα της μαρμότας θα προβληθεί τη δευτέρα.

@justelene
επειδή είμαι καλός άνθρωπος, θα αρκεστώ προς το παρόν στη τιμωρία με το μπουκάλι όποτε σε βλέπω..